Avcı’nın birisi bir av sırasında serçe yakalar.

Serçe dile gelerek; “Bana ne yapmayı düşünüyorsun?” diye sorar.

Avcı; “Seni kesip yiyeceğim!” Der.

Kuş da; “Vallahi benim ne etim lezzetlidir, ne de senin karnını doyurur!

Ben sana üç şey öğreteyim, bunlar senin işine beni yemekten daha çok yarar.

Bunların birincisini senin elinde iken söyleyeceğim.

İkincisini karşıdaki ağaca konunca söyleyeceğim.

Üçüncüsünü de ilerideki tepeye varınca söyleyeceğim!” Der.

Avcı; ”Birincisini söyle öyleyse!” Der.

Kuş: ”Elinden kaçırdığın şeyler için asla hayıflanma!” Der.

Avcı kuşu elinden bırakır ve ikincisini de söylemesini ister.

Kuş ağca konar ve “Olmayacak bir şeye sakın inanma!” der.

Sonra kuş uçup karşı tepeye konar ve şöyle der:

“Ey bahtsız adam! Eğer beni kesmiş olsaydın, kursağımdan her biri yirmi miskal ağırlığında iki tane inci çıkaracaktın!” Der.

Avcı bunları duyunca kaçırdığı fırsatlara hayıflanarak dudaklarını ısırır ve der ki:

“Hadi üçüncüyü de söyle!” o zaman.

Serçe der ki;

“Sana söylediğim ilk iki nasihati sen unuttun. Üçüncüsünü ben sana şimdi nasıl söyleyeyim!? Der ve devam eder.

Ben sana;

Elinden kaçırdığın şeye sakın hayıflanma, olmayacak şeylere de sakın ha inanma demedim mi?

Benim etim, kanım ve tüylerim yirmi miskal ağırlığında gelmezken, nasıl olur da kursağımda her biri yirmi miskal ağırlığında iki inci bulunduğuna inanırsın.” Der.

Ata sözlerimizden biri ve birkaç çift güzel söz ile yazıyı noktalayayım.

“Alim bazı şeyleri bilirmiş, cahil ise her şeyi  bilirmiş.” (yani sanal dünyanın öğretisi, klavye kahramanlarına göre böyleymiş.)

Oysa Atalarımız: “Danışan dağ aşmış, Danışmayan düz yolda şaşmış.” Demişler.

Peygamber efendimiz ise “Ehillerle istişare”nin öneminden bahsetmiş.

İnsan psikolojisi hakkında bir şeyler bilenler ise bakalım son söz olarak ne söylemişler:

Bazı insanlar güzel konuşmayı bilir,

Bazıları yazmayı,

Bazıları da güzel giyinmeyi.

Türlü türlü yetenekleri vardır ama en güzel insan:

KENDİNİ, HADDİNİ VE EDEBİNİ BİLENDİR.