Bir gün Züleyha aşk şarabıyla sarhoş olunca, Yusuf’un gömleğine yapıştı. Şehvet şeytanı, onu öyle azdırmıştı ki, Yusuf’un üstüne kurtlar gibi abanmıştı.

Züleyha’nın mermerden bir putu vardı. Sabah akşam yanından ayrılmazdı. O gün, yaptığı işler gözüne çirkin görünmesin diye, putun yüzüne perde çekmişti.

Oysa Yusuf, zalim nefsinden çekiniyordu. Elleriyle, yüzünü kapa­mış ve kederli halde bir köşeye oturmuştu.

Onu bu halde gören Züleyha; el­lerine, ayaklarına kapanarak yalvardı; “Yusuf; kalbin, taş kadar soğuk; yüzün, limon kadar ekşi!

Böyle yapıp da benim gibi bir güzeli perişan etme!”

Oysa o ân, Yusuf’un gözlerinden yüzüne doğru ırmaklar boşalıyordu.

Ağlamaktan ke­silen sesiyle; “Vazgeç, benden kötülük bekleme.

Sen bir taştan utanırken; ben, nasıl olur da kainatı var eden Yüce Allah’tan utanmam!”

Ömrünün sermayesini bir kez kaybetti mi, sonradan pişman olsan, ne ya­zar!

Çehremiz kanlansın diye şarap içenler, sonunda yüzlerinin sarardığını gö­rünce kahrolurlar.

Özrün varsa, bugün söyle.

Çünkü yarın söyleyemeyecek­sin.

Ebu Davut, Edep 110 da Allah’ın Resulu’nden nakledilen hadisteki dua ile bitirelim:

“Ey Allah’ım! Senin rahmetini umuyorum. Beni göz açıp kapayıncaya kadar (da olsa) Nefsimle baş başa bırakma.

Halimi tümüyle düzelt.!

Senden başka İlah yoktur.” (Amin)