Aile; bir erkek ve bir kadının evlenmesiyle kurulan, anne, baba ve kardeşlerden oluşan en küçük toplumsal gruptur. Aileler eskiden bir vücudun organları gibiydi, etle tırnak misaliydi. Annenin eşi ve çocukları yokken boğazından lokma geçmez, baba da; çocuklarım ve eşim yemedi diye ikram edileni bile yemek istemezdi.

Avrupa’nın laboratuvar ülke olarak gördüğü Ülkemizde; ithal senaryolarla çevrilen çarpık ilişkili diziler, vurdu kırdılı aksiyon filmleri,  iletişim çılgınlığı, topluma format atan sosyal medya, yetersiz eğitim ve olumsuz çalışma ortamları yüzünden de   maalesef alıştıra alıştıra aileler paramparça edilmeye devam ediyor ve çocuklarda toplumsal afetlere kurban ediliyor.

Bu konu, çok uzun bir yazının konusu ve toplumun  her bireyini de bizzat ilgilendiriyor.

Ben gerçekten etle tırnak olmuş ve  eşini gerçekten sevmiş bir adamın hikayesini sizlerle paylaşmak istiyorum.

“Yaşlı bir adam, sabah erken evinden çıkmış yolda ilerlerken, bir bisikletlinin kendisine çarpması ile yere yuvarlanmış ve hafif yaralanmış.

sokaktan geçenler, yaşlı adamı hemen en yakın sağlık birimine ulaştırmışlar.

hemşireler, adamcağızın yarasına pansuman yapmışlar, ama 'biraz beklemesini ve röntgen çekerek her hangi bir kırık veya çatlak olup olmadığını inceleyeceklerini söylemişler.

yaşlı adam huzursuzlanmış ve acelesi olduğunu, tetkik istemediğini söylemiş.

hemşireler merakla acelesinin sebebini sormuşlar.

adamcağız da: 'karım huzur evinde kalıyor, her sabah onunla kahvaltı etmeye giderim, geç kalmak istemiyorum. ' demiş.

'karınızın, siz gecikince merak edeceğini düşünüyorsunuz herhalde.' demiş bir hemşire.

adam üzgün bir ifade ile 'ne yazık ki karım alzheimer hastası ve benim kim olduğumu bilmiyor.' demiş.

hemşireler hayretle:

'madem sizin kim olduğunuzu bilmiyor, neden her gün onunla kahvaltı yapmak için koşturuyorsunuz? ' demişler.

Adam buruk bir sesle

'ama Ben, O’nun kim olduğunu biliyorum.' demiş.”

Hani bizler bazen O, diyoruz ya; Unutmayalım ki O dediğimiz: eşimiz, hayat arkadaşımız, sırdaşımız, yol arkadaşımız, çocuklarımızın anne ya da babası, evlatlarının idolu, yaşam koçu, evimizin ekmek teknesi veya evimizin temel direği.

Varlığı ya da yokluğu birlikte paylaştığımız karşı cinsteki maskesiz, Dünyanın en güzel, en temiz kalpli insanı. Dünyanın en seçkin ve en güvenilir limanı.

Sorumluluğumuz ve güvenilirliğimiz, bizim kendimizi bilmemizden geçiyor.

Şunu  asla unutmayalım ve ona göre davranalım.

O kim?

O; eşimiz, bizlerde; O’nun eşi ve çocuklarımızın da rol modelleriyiz.